Desmenten que as novas tecnoloxías sexan aditivas por si mesmas
mércores, 22 de agosto do 2007
Nun artigo publicado polo Journal of Mental
Health, a doutora Vaughan Bell
asegura que lonxe de ser un novo síndrome, a denominada adición a Internet non
é máis que un síntoma dun mal maior. A investigadora da Universidade de Londres,
ven de facer unha investigación
bibliográfica sobre o tema, e advirte dende o blog de psicoloxía Mind
Hacks que os artigos que actualmente enchen a Rede falando das características
desta nova adición e que ao parecer afecta a un de cada un navegantes, non
teñen o rigor científico necesario, xa que as adicións que implican un
determinado comportamento deben emparentarse con actividades concretas.
Se ben o
uso da rede para as apostas cumpre con esta máxima, a Rede constitúe para esta
profesional un medio de comunicación, e por tanto dende un punto de vista
formal é imposible estar “enganchado” a este sistema máis do que se estar “á
lingua ou ás radio frecuencias”.
Neste
senso, Vaughn asegura que “hai xente que é disfuncional na súa vida cotiá, e
ten problemas significativos cos seus estados de ánimo e comportamento, e que
amais deste feito pasan unha gran cantidade de tempo conectada á Rede”. Porén,
a autora insiste en que a xénese do consumo desmesurado dos novos medios de
comunicación non son nunca incentivados pola mesma Rede, como acontece coas
drogas ou o xogo.
Na actualidade, unha serie de
profesionais ten publicados artigos nos que advirten que sobre un 10 por cento
dos internautas están “enganchados” a rede, algo ao que a investigadora inglesa
resposta dicindo que “non hai nin un
estudo que amose que o uso intensivo da Rede poida presentar as características formais dunha adición”.
Cómpre salientar que, segundo o profesor Mark Griffiths, para que unha
actividade poida ser considerada unha adición, esta debe presentar as seguintes
características: alta prioridade para o suxeito, modificacións nos estados de
ánimo, progresiva xeración de tolerancia, síndrome de abstinencia, e situacións
de conflito e resolución ante a presenza e ausencia do obxecto que crea a adición.
Por último, a doutora Vaughan
explica que “é importante facer a
distinción entre algo que resulta compulsivo, é dicir que queremos volver a
facer, e unha adición, que consiste nun desorde mental que nos leva a manter
unha determinada conduta até cando esta trae graves danos. Ir ó cinema, ler libros
o falar cos amigos, ó igual ca calquera outra actividade da que gocemos, pode
ser compulsiva, pero non por iso se debe considerar unha adición, aínda que
consuma o noso tempo a diario e nos amole non poder levala a cabo.”